فیلم خوب، بد، جلف 2، دهان کجی به ژانر کمدی - وبلاگ صبوحا

به گزارش وبلاگ صبوحا، فیلم به طور واضحی از سر تجاهل که این روز ها به نظر می رسد به یک اصل در سینمای ایران تبدیل شده، ساخته شده. اصل تجاهل در سینمای ایران می گوید همه می دانیم چیزی که می سازیم به مفت نمی ارزد، اما بگذار بسازیم دور هم یک پولی به جیب بزنیم.

محمدعلی محمدپور| فیلم خوب، بد، جلف 2 یک دهان کجی آشکار به سینما، به وقت و هزینه مخاطب، به ژانر کمدی و اساسا به مقوله فیلمسازی است.

از لغت دهان کجی استفاده می کنم، چون بدی و عقب ماندگی فیلم را از سر تلاشی نافرجام یا درنیامدن نتیجه مورد نظر فیلمساز نمی بینم. فیلم به طور واضحی از سر تجاهل که این روز ها به نظر می رسد به یک اصل در سینمای ایران تبدیل شده، ساخته شده.

صفحه فیلم

ظاهرا مدتی است فیلم سازان سینمای ایران، اسم هایی روی فیلم هایشان می گذارند که از همان اول تکلیف را با مخاطبان و منتقدان مشخص می کنند. یعنی برای نوشتن یک مطلب در انتقاد از بدی و ناچیزی فیلم نیازی نیست تیتر عجیب غریبی انتخاب شود.

کافی است شما نام فیلم را به زبان بیاورید تا گویای همه چیز باشد و تکلیف همه مشخص شود. به همین دلیل درباره فیلم خوب بد جلف 2 کافی است کلمه خوب را از عنوان فیلم برداریم و با صراحت بیشتری درباره اش حرف بزنیم. ضمناً همین ابتدا باید از سرجیو لئونه عذرخواهی کنیم که عنوان فیلمش چنین به لودگی کشیده شده است.

فیلم به طور واضحی از سر تجاهل که این روز ها به نظر می رسد به یک اصل در سینمای ایران تبدیل شده، ساخته شده. اصل تجاهل در سینمای ایران می گوید همه می دانیم چیزی که می سازیم به مفت نمی ارزد، اما بگذار بسازیم دور هم یک پولی به جیب بزنیم.

سازندگان فیلم نه مساله فرهنگ دارند، نه مساله مخاطب، نه حتی سرگرمی و نه دغدغه فروش. صرفا کافی است دوربین روشن شود و بر اساس یک سری الگوی کپی شده و عقب افتاده چیزی به عنوان کمدی ساخته شود.

در واقع همه خوب می دانند در حال ساخت چیزی هستند که کوچک ترین ارزش هنری یا حتی سرگرم کننده ندارد، بلکه یک اثر باری به هر جهت یکبار مصرف است که البته در حد یکبار مصرف هم آشغال است. فرایند فیلمنامه نوشتن برای این فیلم ها نه وقت می خواهد، نه خلاقیت و نه هیچ گونه زحمتی.

این عاقبت یکی از فیلمنامه نویسان مشهور سینمای ایران است که چند اثر خوب و قابل تامل در کارنامه اش دارد. اما در فیلمی که قرار است خودش کارگردانی کند ذره ای وقت پای نوشتن فیلمنامه اش نگذاشته. سرنوشت فیلم از همان اول مشخص است.

این هم می شود یکی همچون خیل فیلم های بی خود و سطحی دیگر که به مدد بازیگران شان و تکرار یک سری شوخی کثیف و نازل که به خط قرمز های جنسی نزدیک می شود، فروش نسبتا خوبی تجربه می کنند. اما حتی بکار بردن واژه ابتذال برایشان خود این واژه را به ابتذال می کشاند.

اصل تجاهل در سینمای ایران می گوید همه می دانیم چیزی که می سازیم به مفت نمی ارزد، اما بگذار بسازیم دور هم یک پولی به جیب بزنیم. سازندگان فیلم نه مساله فرهنگ دارند، نه مساله مخاطب، نه حتی سرگرمی و نه دغدغه فروش.

در این نوع فیلم ها گاهی ادای کمدی موقعیت درآورده می شود. در فیلم مذکور موقعیت باصطلاح کمدی که ادایش را درمی آورند قرار دریافت ناخواسته دو ساده لوح در یک عملیات مهم جاسوسی است که خود از الگو های تکرارشونده کمدی در سینماست. اما همین موقعیت به طور کامل به خاطر بی هدفی از دست می رود.

اتفاقی که افتاده به طور خلاصه این است: پیمان قاسم خانی به رفقایش زنگ زده که بیایید دور هم قسمت دوم خوب، بد، جلف را بسازیم. رفقایش چه کسانی اند؟ سام درخشانی، پژمان جمشیدی، علی اوجی. حالا فرهاد آئیش و گوهر خیراندیش و کمیلی را هم به گروه اضافه می کنیم؛ و البته این الگوی عقب مانده، یک خانم جوان هم برای ایجاد موقعیت های جذاب (!) با جنس مخالف نیاز دارد.

چه کسی بهتر از ریحانه پارسا که با گذاشتن انگشت توی دهانش و استفاده از رژ پررنگ لب، جاذبه های خاصی برای فیلم ایجاد می کند.

آغاز فیلم در رستوران به قدری ناامیدکننده، فکرنشده و ضعیف است که احتمالا تکلیف معدود افرادی که از فیلمنامه های پیمان قاسم خانی خاطره خوبی دارند را روشن می کند. پژمان جمشیدی و سام درخشانی همان شوخی ها و بگومگو های ناچیزتر از آنچه که قبلا در سریال پژمان دیده ایم را تکرار می کنند.

ورود درخشانی با آن نمای اسلوموشن به شدت حال بهم زن است درست مثل کلوزاپ های پا که چند بار در فیلم تکرار می شوند و نه تنها نسبتی با کار های تارانتینو ندارند که عمق نگاه ناچیز فیلمساز را نشان می دهند. چون این فیلم ها هیچ مساله ای نه با مخاطب و نه با فروش ندارند بلکه صرفا به صورت سری دوزی تولید می شوند.

اگر یک نفر پیدا شود این وسط بگوید علی اوجی دقیقا چرا جلوی دوربین نشسته و حضورش چه منطقی دارد، من کلا همه این نوشته را پس می گیرم. اما یکی از ننگین ترین صحنه های فیلم لحظه ای است که ریحانه پارسا وارد رستوران می شود.

برخوردی که جمشیدی و درخشانی با او دارند رسما شنیع، ضداخلاق، ضدانسانیت، چیزی نازل تر از لودگی و عقب تر از هر نوع فیلم فارسی است. راستش لودگی هم یک حد و اندازه ای دارد، اما این صحنه به گونه ای است که انگار اگر کمی دیرتر کات داده می شد چیزی از بازیگر جوان فیلم، ریحانه پارسا باقی نمی ماند.

همچنین شوخی های اروتیک درباره بیسکویت، بیزینس و گشایش اعتبار می شود که نه از نظر کمدی بلکه حتی از نظر طنز کلامی و جوک کوچه بازاری هم کاملا بی مایه هستند.

یک نکته هم در خاتمه فیلم وجود دارد که رسما دهان کجی اش را تکمیل می کند. نگاه سازندگان فیلم آن قدر وقیحانه است که نیازی حتی برای خاتمه بندی نمی بینند و در خاتمه رسما برای ساخت قسمت سوم تیزر می فرایند. چرا؟ چون این فیلم ها هیچ مساله ای نه با مخاطب و نه با فروش ندارند بلکه صرفا به صورت سری دوزی تولید می شوند.

آن ها نان تولید می خورند نه اکران و فروش. پس شکست یا چرخه مالی برای این جریان لمپنی معنایی ندارد و از همین الان سرمایه بادآورده جدیدشان برای ساخت قسمت بعدی آماده است.

منبع: سلام سینما