گراند کانال؛ شاهراهی در قلب ونیز، عکس - وبلاگ صبوحا

به گزارش وبلاگ صبوحا، گراند کانال ونیز، راه آبی اصلی شهر ونیز در ایتالیا است که به شکل S برعکس از کلیسای سنت موراکو تا کلیسای سانتا کیارا امتداد داشته و شهر را به دو بخش تقسیم می کند. حمل و نقل در ونیز از طریق اتوبوس ها و تاکسی های آبی انجام می شود و گردشگر ها با استفاده از قایق های دراز و باریکی به نام گوندولا در کانال گشت و گذار می کنند. این کانال آبی زیبا 3,000 متر طول، بین 30 تا 70 متر عرض و حدود 5 متر عمق دارد.

گراند کانال، نقاط مختلف شهر را با کانال های کوچک تر به هم متصل می کند و بخش بزرگی از حمل و نقل شهری از طریق همین کانال ها انجام می شود. جالب است بدانید که استفاده از خودرو در بیشتر بخش های شهر ونیز ممنوع است. پلیس، آتش نشانی و اورژانس بیمارستان با قایق های تندرو و مجهزی به نام سیرن در سرتاسر کانال تردد می کنند و کرجی ها هم مسئولیت تحویل کالا در سطح شهر را بر عهده دارند. ارتباط میان ونیزی ها و این شاهراه آبی حتی در زمان مرگ هم قطع نمی شود. شما می توانید کرجی های مخصوص مراسم تدفین را ببینید که مردگان را به جزیره سن میکله واقع در شمال شرقی شهر منتقل می کنند.

این جزیره از اوایل قرن نوزدهم محل بزرگ ترین قبرستان ونیزی ها بوده است. در هر دو سوی گراند کانال ونیز هتل ها، کلیساها و ساختمان های با شکوهی به سبک معماری رومی، گوتیک و رنسانس به چشم می خورد. گرچه نمونه های کمی از سبک های اولیه باقی مانده است اما تلاش شده است تا برخی از قصر های مشهور ونیز حفظ و بازسازی شوند. قصر سانتا سوفیا که در قرن پانزدهم میلادی برای خاندان برجسته کنتارینی ساخته شده است، در اواخر قرن بیستم به طور گسترده ای بازسازی شد و یکی از خیره کننده ترین مناظر گراند کانال ونیز است.

کاخ پزارو (Palazzo Pesaro)، نمونه ی بارزی از معماری به سبک کلاسیک است. این قصر که سه دهه پس از مرگ طراح اصلی آن، بالتاسار لونگنا در سال 1710 میلادی به اتمام رسید، اکنون مکان گالری بین المللی هنر مدرن و موزه هنرهای شرقی ونیز است. در زیر تصویر قصر سانتا سوفیا را مشاهده می کنید.

بر روی گراند کانال چهار پل وجود دارد. قدیمی ترین و مشهورترین آنها، پل ریالتو است. این پل در اواخر قرن شانزده میلادی و توسط آنتونیو دا پونته طراحی شده و تقریباً در نقطه وسط کانال قرار گرفته است. پل دیگر که آکادمیا نام دارد در میانه قرن نوزدهم میلادی و بر روی پایانه شرقی کانال ساخته شد تا تردد عابرین پیاده راحت تر شود. در سال 1932، این پل با یک پل چوبی جایگزین شد. در ابتدا قرار بود پل چوبی به صورت موقت در آنجا قرار بگیرد اما بعدها آن را با فولاد تقویت کردند تا عملکرد و دوام بهتری داشته باشد.

در همان سال، پل اسکالزی در پایانه غربی کانال ساخته شد تا دسترسی آسان تری به ایستگاه راه آهن شهر فراهم شود. بیش از 70 سال بعد، پل کانستیتوسیون که توسط مهندس اسپانیایی سانتیاگو کالاتراوا طراحی شده بود، بهره برداری شد. این پل در بخش غربی پل اسکالتزی قرار داشت و ایستگاه قطار را به پایانه اتوبوس ها و مجتمع پارکینگ واقع در میدان رم متصل می کرد. در زیر نمایی از پل ریالتو را مشاهده می کنید.